Το ερώτημα που τίθεται μεταξύ άλλων το τελευταίο διάστημα είναι ”τι είδους πολιτικό χρειάζεται η χώρα σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές;”
Η απάντηση είναι εύκολη. Έναν ηγέτη.
Σ’ αυτήν την περίπτωση, σύμφωνα με τον Γκράμσι, υπάρχουν δύο τύποι πολιτικών που θέλουν να γίνουν ηγέτες. Οι πρώτοι επιδιώκουν να ξεχωρίζουν μέσα από τη συνεχή υπενθύμιση των αρνητικών των άλλων. Νιώθουν σημαντικοί, διότι ανακαλύπτουν υπαρκτές ή ανύπαρκτες αδυναμίες και αρνητικές πλευρές των άλλων. Μήπως όμως έτσι σκέφτονται οι μέτριοι; Οι δεύτεροι αποδεικνύονται κάλλιστοι διότι αναζητούν να αναδείξουν τις καλές πλευρές, τα ταλέντα και τις δυνατότητες των συνεργατών τους, ακόμα και των ανταγωνιστών τους. Μήπως όμως έτσι σκέφτονται οι ικανοί;
Και σε αυτό το σημείο γεννιέται ένα ακόμα ερώτημα, σύμφωνα με τα παραπάνω. Ποιο τύπο ηγέτη θέλουμε να αναδείξουμε στις εκλογές της 17ης Ιουνίου; Σαμαρά ή Τσίπρα; Ποιος μπορεί να μας εκπροσωπήσει καλύτερα από τις 18 Ιουνίου; Δύσκολο ερώτημα που απαιτεί σκέψη και προπάντων αίσθημα ευθύνης.
Από την μια πλευρά έχουμε τον Αντώνη Σαμαρά, έναν πολιτικό της λαϊκής Δεξιάς, ο οποίος δεν συνδέθηκε με τα σκάνδαλα του καραμανλισμού, αλλά δεν τόλμησε να πάρει αποστάσεις από αυτά. Παρέλαβε ένα κόμμα σε κατάσταση παραλυτικής διάλυσης και το κράτησε ενωμένο και μάλιστα το ”μεγάλωσε” επικίνδυνα προς τα άκρα δεξιά. Πρώτα δεν ψήφισε το πρώτο μνημόνιο, η στάση του άλλαξε αργότερα, καταδεικνύοντας μεταξύ άλλων ότι ο λόγος του ήταν καθαρά αντιπολιτευτικός και δεν είχε συγκεκριμένη πολιτική στόχευση.
Από την άλλη πλευρά ο Αλέξης Τσίπρας με το ΣΥΡΙΖΑ που από το 4% έφθασε στο 17%. Ένα κόμμα διαμαρτυρίας που πλέον τείνει να γίνει κόμμα εξουσίας. Που αποφάσισε να αφήσει πίσω τον μερικές φορές ανώφελο αντιπολιτευτικό λόγο του παρελθόντος και έχει ως στόχο να κυβερνήσει. Έχει άραγε την πολιτική ωριμότητα να το κάνει;
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί η τύχη γενικά μιας χώρας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ποιότητα του δημόσιου προσωπικού της και δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια αυτό δεν το σπουδαιολογήσαμε. Ψηφίζαμε σε μεγάλο βαθμό από συνήθεια, από υποχρέωση…όχι μετά από συνειδητή επιλογή. Ας το αλλάξουμε αυτή φορά…γιατί απλούστατα δεν μας παίρνει άλλο…
Ιωάννα Καϊσερλή
